Afgelopen maandag zijn de scholen weer begonnen na de kerstvakantie, en mijn man verliet in alle vroegte het huis om naar zijn werk te gaan. Ik kan je wel vertellen dat ik daar best wel naar uitgekeken heb. Niet dat ze niet lief zijn hoor! Soms heb ik het gewoon nodig om even het huis voor mijzelf te hebben. Een eigen plekje is altijd belangrijk voor mij geweest, al kwam ik daar pas laat achter.

Uit deze behoefte is de fysieke bloghut, wat dus letterlijk een blokhut in onze achtertuin is, ontstaan...

Eigenlijk heb ik mijn hele leven samengewoond, vanaf het moment dat ik het ouderlijk huis verliet op mijn 17^e ben ik nauwelijks alleen geweest. Toen ik uiteindelijk op mijn 28^e een eigen studio huurde in het centrum van Leiden, was dat ook van korte duur. Ik was na 3 maanden verkering met mijn huidige man al zwanger van onze dochter! Je zult begrijpen dat ik een beetje het gevoel had in een achtbaan terecht te zijn gekomen. We moesten op zoek naar een geschikte woning voor ons toekomstige gezin, en ondertussen werkte ik veertig uur per week.

Mijn leven stond in een stroomversnelling, en ik had nauwelijks tijd om adem te halen. Wat tegelijkertijd zowel prachtig als beangstigend was. Deze rit stond enkele jaren in de hoogste versnelling, tot we uiteindelijk in 2017, een leuk huisje, een 2e kindje en een bruiloft verder waren. Het huis dat we kochten is een kleine eengezinswoning, met op de begane grond een open woonkamer-keuken constructie, het is dus eigenlijk één ruimte, en een gang met toilet. Boven hadden we 2 slaapkamers en de badkamer met wasmachine en toilet. De ouderslaapkamer hebben we met de komst van ons 2^e  kind opgesplitst naar 2 kamertjes. Een zolder hebben we niet, wel een vliering, met zo’n uitklapbare trap aan een luik. Gelukkig hebben we wel een ruime achtertuin, ingebouwd tussen de andere rijtjeshuizen.

De zo genaamde tropenjaren waren voor mij, en vast vele anderen met mij, best wel pittig. Het voelde soms echt alsof ik mijzelf was kwijtgeraakt. De behoefte aan een eigen plekje begon steeds meer aan mij te knagen. Een plekje om even tot mijzelf te kunnen komen was er toen nog niet…Mijn huis begon steeds voller te raken met spullen, en de ruimte steeds benauwder. Als ik behoefte had om mij terug te trekken, ging ik naar onze slaapkamer, maar daar had ik ook geen privacy. Begin 2020 kwam daarbij dat ik ook mijn werk vanuit huis moest gaan doen, en mijn keukentafel deed vanaf dat moment ook dienst als mijn kantoor.

Zoals ik al vertelde in “over mij” ben ik de afgelopen jaren bezig geweest met zelfontwikkeling. Geen onbekend terrein voor mij overigens, omdat ik daar al vaker mee bezig ben geweest. Dit keer voelde het echter anders. Het begon met een 4-daagse training die ik via mijn werkgever mocht volgen in het kader van duurzame inzetbaarheid. Dat klink suf, maar dat viel reuze mee. Het ging echt over mij, en welke gebieden in mijn leven op dit moment aandacht nodig hadden. Dat was voor mij snel duidelijk, eigen ruimte en eigen waarde. Geheel toevallig liep ik bijna gelijktijdig op facebook tegen een coach aan. Bij deze vrouw voelde ik direct een klik, en haar methoden en manier van doen trokken mij aan. Ik ben toen bij haar gestart met een 4 maanden durend traject, dat algauw overging naar een jaartraject. Inmiddels loop ik al bijna 3 jaar met haar mee.

Ik begon mij in de tussentijd ook steeds meer bezig te houden met ontspullen, en deed onder andere een maand challenge, waarbij je elke dag het aantal items wegdoet gelijk aan de dag. Dus 1 ding op dag 1 tot 30 dingen op dag 30, dat was een lekker begin van mijn reis naar minimaliseren.  Ik keek veel naar programma’s over minimalisme, en tiny houses en raakte steeds gemotiveerder.

Het was na een bijna 3 uur durende terugreis met het OV, van een live dag in Middelburg met mijn coach en een groep andere vrouwen, waarin ik Tiny House Nation had gekeken, dat ik bij thuiskomst naar mijn tuin stond te kijken. Daar kreeg ik een voorzichtig idee, een klein hutje in de tuin, zou dat kunnen? Na 2 dagen onderzoek op internet, had ik een plannetje, dat ik met enige aarzeling aan mijn man vertelde, die heel sportief reageerde. Zo gezegd zo gedaan. Het werd uiteindelijk een tuinhuisje van ongeveer 2,5 bij 1,7 meter, die mijn man ook nog eens voor mij in elkaar heeft gezet. In mei 2021 was daar ineens mijn eigen plek! De plek die ik zelf kon inrichten, en waar ik mij kon terugtrekken. De plek waar ik aan mijzelf toe kan komen, door meditatie, lezen en schrijven!

Mijn grote droom is schrijven, met als ultiem doel mijn eigen boek, of zelfs meerdere. Deze droom heb ik al sinds ik een klein meisje was. Over de jaren heen stond deze droom af en aan in en uit de spreekwoordelijke koelkast. Mensen om mij heen kwamen met goed bedoelde adviezen. “Kun je niet iets met je schrijven doen in een baan? teksten schrijven voor websites ofzo? “En vele stelden voor om een blog te beginnen. Uiteraard heb ik daar wel eens naar gekeken, maar ik legde zoals gebruikelijk de lat voor mijzelf te hoog. Zakelijk schrijven zag ik helemaal niet zitten, en bloggen was te technisch. Ik wilde direct gaan voor die bestseller!

En op een dag, afgelopen week was daar de motivatie. Ik ga het gewoon doen! En zie hier, de digitale bloghut is geboren! Ik ben van plan om hier regelmatig een stukje van mijn avonturen met je te delen, maar ook vooral de real life down to earth perikelen van het dagelijkse leven als vrouw, en moeder in haar zoektocht naar zichzelf en de zin van het leven.

Laat vooral een reactie achter en deel mijn blogs zoveel je wilt via de knoppen hieronder. Je kunt mij ook mailen op info@shadowsbloghut.com

Liefs Jennifer A.K.A. Shadow